Αριθμ. 767/2001   

Προεδρεύων ο Αντιπρόεδρος Κ. Λυμπερόπουλος
Εισηγητής ο Αρεοπαγίτης Γ. Κρασσάς
Εισαγγελεύς Β. Παπαδάκης Δικηγόρος Α. Μασούρας

1) Κατά το άρ. 57 ΚΠΔ, αν κάποιος καταδικασθεί αμετάκλητα ή αθωωθεί ή έχει πάψει η ποινική δίωξη εναντίον του, δεν μπορεί να ασκηθεί και πάλι εις βάρος του δίωξη για την ίδια πράξη, ακόμα και αν δοθεί σ` αυτήν διαφορετικός χαρακτηρισμός (παρ. 1). Εξαιρούνται οι περιπτώσεις των άρ. 58, 81 παρ. 2, 525 και 526 (παρ. 2). Αν παρά την πιο πάνω απαγόρευση ασκηθεί ποινική δίωξη, κηρύσσεται απαράδεκτη λόγω δεδικασμένου (παρ. 3). Κατά το άρ. 58 ΚΠΔ, η απόφαση, ακόμη και εκείνη που έχει γίνει αμετάκλητη, όταν κηρύσσει απαράδεκτη την ποινική δίωξη για κάποια έλλειψη ή παρατυπία της έγκλησης, της αίτησης ή της άδειας, δεν εμποδίζει τη νέα δίωξη εναντίον του ιδίου προσώπου, αν η έγκληση, η αίτηση ή η άδεια δοθεί κανονικά αργότερα. Τέλος, κατά το άρ. 370 περ. β`ΚΠΔ, η ποινική δίκη τελειώνει και με την οριστική παύση της ποινικής δίωξης, όταν εκτός των άλλων περιπτώσεων, έχει γίνει παραίτηση από το δικαίωμα της έγκλησης ή όταν έχει γίνει ανάκληση της. Από τις προεκτεθείσες διατάξεις προκύπτει ότι η αμετάκλητη δικαστική απόφαση η οποία παύει οριστικά την ποινική δίωξη λόγω παραίτησης από την έγκληση, αν συντρέχουν και οι λοιπές προϋποθέσεις, παράγει δεδικασμένο που καθιστά απαράδεκτη άλλη ποινική δίωξη για την ίδια πράξη. Αν συντρέχουν όλες οι άλλες προϋποθέσεις του δεδικασμένου εκτός από το αμετάκλητο της αποφάσεως τότε η δεύτερη ποινική δίωξη κηρύσσεται απαράδεκτη λόγω εκκρεμοδικίας.

2) Με την προσβαλλομένη 5364/2000 καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, που δίκασε κατ` έφεση, απορρίφθηκε ένσταση εκκρεμοδικίας του κατηγορουμένου και ήδη αναιρεσείοντος με την αιτιολογία ότι δεν προέκυπτε το αμετάκλητο της 15450/2000 απόφασης του Μ.Π. Θεσσαλονίκης, από την οποία ισχυριζόταν ο κατηγορούμενος ότι προέκυπτε η εκκρεμοδικία, χωρίς περαιτέρω να διευκρινίζεται αν συνέτρεχαν ή όχι οι πιο
πάνω αναφερόμενες προϋποθέσεις που απαιτούνται για την ύπαρξη εκκρεμοδικίας. Περαιτέρω, με την προσβαλλομένη απόφαση, ενώ στην αρχή γίνεται δεκτό ότι δεν προκύπτει το αμετάκλητο της 15450/2000 πιο πάνω απόφασης, από την οποία ο κατηγορούμενος ισχυριζόταν ότι προέκυπτε δεδικασμένο, στη συνέχεια απορρίπτεται η ένσταση δεδικασμένου με την αιτιολογία ότι με την απόφαση αυτή (15450/2000) έπαυσε οριστικά η ποινική δίωξη λόγω ελλείψεως της απαιτουμένης εγκλήσεως, η οποία υπήρχε στη δίκη που εκδόθηκε η προσβαλλομένη απόφαση.

Ετσι, όμως, το δικαστήριο διέλαβε στην απόφαση του ελλιπή και ασαφή σημεία και στέρησε αυτήν από την απαιτουμένη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία. Επομένως πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλομένη απόφαση, κατά τον βάσιμο έκτου άρ. 510 παρ. 1Δ` λόγον αναιρέσεως.